post mortem

Het was in 1839 dat het eerste fotografische proces dat toegankelijk was voor openbare plaatsen op de markt kwam, met de daguerreotypie. Toen werd het mogelijk om het portret als gezin te laten maken. In het begin was het vrij duur om op de foto te gaan, maar de prijzen zijn in de loop van de tijd gedaald. Om gefotografeerd te worden, moet het model ongeveer een kwartier stil staan, de wachttijd voor het maken van het stereotype, om te voorkomen dat de foto vervaagt.

Toch is het lastig om niet te bewegen, zeker voor jonge kinderen. Op deze foto's is het heel gemakkelijk om de dode van de levende te onderscheiden door hun scherpte: ze bewegen niet, dus er is geen vervaging van bewegen.

Al snel beginnen mensen zich te laten portretteren, om de overledene te gedenken. Voor Victorianen maakt het hebben van een foto van een overleden geliefde het gemakkelijker om te rouwen. Het hebben van een foto van de overledene is een manier om de doden te herdenken en de diepte van het verdriet te verminderen.

Met de vele ziektes die in die tijd circuleerden, waren de meest gefotografeerde mensen vaak baby's en oude mensen. Omdat deze twee leeftijdsgroepen de meeste kans hadden om ziekten op te lopen en te overlijden, waren zij de eersten die hun portret lieten maken.

Over het algemeen zijn postmortale foto's de enige familiefoto's die Victorianen hebben gemaakt. Regelmatig vinden we snapshots van het lijk, om het zo levend mogelijk te maken. Sommige mensen hebben niet geaarzeld om de wangen van de overledene op de foto rood te kleuren, om het wat levendiger te maken.

Je denkt misschien dat dit soort fotografie alleen voor mensen was, maar dat was verre van het geval. Huisdieren waren al heel dierbare wezens, we beschouwden ze al als leden van onze families en sommige Victorianen aarzelden niet om een foto te maken van hun overleden kleine metgezel, om er een herinnering aan te bewaren.